పునర్జన్మకు మూలం ?

పునర్జన్మకు మూలం ?

సి.హెచ్.ప్రతాప్

భగవద్గీత 8 వ అధ్యాయం, 6 వ శ్లోకం

యం యం వాపి స్మరన్భవం త్యజత్యంతే కలేవరం |

తం తమేవైతి కౌన్తేయ సదా తద్భావభావిత:

ఓ అర్జునా , మరణ సమయంలో శరీరాన్ని విడిచిపెట్టేటప్పుడు దేనిని గుర్తుంచుకుంటాడో, ఆ స్థితిని ఎల్లప్పుడూ అటువంటి ధ్యానంలో నిమగ్నమై ఉంటాడు. అంతే మానవుడు తన అంత్యకాల సమయంలో ఈ భావాన్ని స్మరిస్తూ దేహాన్ని వదులుతాడో అదే భావాన్ని అతను నిశ్చయంగా పొందుతాడని పై శ్లోకం అర్ధం. మరణ సమయంలో ఒకరి స్వభావాన్ని మార్చుకునే ప్రక్రియ ఈ శ్లోకంలో వివరించబడింది. జీవితాంతం భగవంతుడిని స్మరిస్తూ తన శరీరాన్ని విడిచిపెట్టే వ్యక్తి పరమాత్ముని అతీంద్రియ స్వభావాన్ని పొందుతాడు, కానీ భగవంతుడిని కాక వేరే దాని గురించి ఆలోచించే వ్యక్తి అదే అతీంద్రియ స్థితిని పొందుతాడనేది నిజం కాదు.శ్రీకృష్ణుడు "స్మరణ భావం త్యజతి అంతే కలేవరం" అని అంటున్నాడు. అంటే శరీరాన్ని చివరి క్షణంలో స్మరించడం. అజ్ఞానుల మనస్సులలో ఎటువంటి గందరగోళం లేదా వైరుధ్యం ఉండకుండా చూసుకోవడానికి భగవంతుడి సాధకులకు ఈ చక్కని మార్గాన్ని తెలియజేసాడు.ఈ శ్లోకంలో, శ్రీ కృష్ణుడు మరణ సమయంలో మనం ఏమనుకుంటున్నామో అది మన విధిని నిర్ణయిస్తుందని నొక్కి చెప్పాడు. కానీ మరింత ముఖ్యంగా, మరణ సమయంలో ఉన్న ఆలోచన నిజంగా మనం నియంత్రించగల విషయం కాదని కూడా ఆయన పేర్కొన్నాడు. వాస్తవానికి, ఇది మన జీవితమంతా మన ఆలోచనా విధానం యొక్క ఫలితం అని మనం అర్ధం చెసుకోవాలి.

జీవితంలో చివరి ఆలోచన తదుపరి సాధించాల్సిన శరీరం యొక్క స్వభావం లేదా లక్షణాన్ని నిర్ణయిస్తుంది. మనిషి ఎలా ఆలోచిస్తాడో అలాగే అతను అవుతాడు అన్నది సృతి వాక్యం.ఒక వ్యక్తి తన పూర్వ అభ్యాసం ద్వారా సృష్టించిన సంస్కారాల శక్తి మరణ సమయంలో వారి జ్ఞాపకానికి కారణం. జీవితాంతం భగవంతుని ఆరాధనను అభ్యసించిన వారు మరణ సమయంలో తమకు ప్రియమైన భగవంతుడిని  గుర్తుంచుకోగలరు.గొంగళి పురుగు నిరంతరం కందిరీగను గుర్తుంచుకుంటుంది మరియు చివరికి కందిరీగగా రూపాంతరం చెందుతుంది. అలాగే తన ఆరాధ్య దైవాన్ని దేవతను నిరంతరం స్మరించేవాడు ఆ దేవతతో సమానంగా ఉంటాడు.

అతి సంక్క్లిష్టమైన మరణ సమయంలో మానవుడు సద్భావనలనే వుంచుకోవాలని పై శ్లోకం చెబుతోంది. . జీవితాంతమున భగవంతుడినే స్మరిస్తూ శరీరం విడిస్తే మరణానంతరం ఆ దివ్య భావనలనే పొందుతాడు అంటే భగవంతుని సన్నిధికి చేరుతాడు. కాని దీనికి అన్యమైన వాటిని చింతిస్తే అంటే భౌతికపరమైన ఆలోచనలు చేస్తే ఆ జీవాత్మ ఆ భౌతిక వాసనలను పట్టుకొని వచ్చే జన్మలో తిరిగి ఆ వాసనలను తీర్చుకోవడానికి హీనమైన జన్మలు తీసుకోవాల్సి వస్తుంది. అతి దుర్లభమైన జనన మరణ చక్రభ్రమణంలో మానవులు చిక్కుకోవడానికి భౌతికమైన వాసనలే కారణం. వీటికి మూలమైన కోరికలే కారణం.ఉదాహరణకు భరతుడు అంత్యకాలంలో ఒక జింకను తలుచుకున్నందున తదుపరి జమలో ఒక జింకగా జన్మించవలిసి వచ్చింది.జీవితాంతం మన మదిలో మెలిగే ఆలోచనలే అంత్యకాలంలో కుదా మనల్ని అంటిపెట్టుకొని వుంటాయి.శరీరం వదిలేటప్పుడు జీవాత్మతో వెంటవచ్చేవి ఈ పనికిరాని ఆలోచనలే అన్నది నిర్వివాదాంసం.కాబట్టి ప్రస్తుత దేహమే,ప్రతుతం మనంజీవించే జీవిత విధానమే తర్వాతి జన్మకు కూడా కారణం అవుతుంది. మరణ సమయంలో భగవంతుడిని ధ్యానించడం ద్వారా మాత్రమే దైవసాక్షాత్కారం పొందవచ్చని ఎవరూ నిర్ధారించకూడదు. మనం మన ప్రయాణాన్ని ప్లాన్ చేసుకున్నప్పుడు, దానికి ముందుగానే జాగ్రత్తగా ప్రణాళిక వేసుకుని, అమలు చేయడం అవసరం; మన సామాను సర్దుకున్న తర్వాత మనం మన ప్రణాళికలను రూపొందించలేము.ప్రస్తుత జన్మలో సత్వ గుణాన్ని పెంపొంచించుకుంటే , సదా సత్కర్మలలో మునిగి, భగవంతుని స్మరణలో మునిగి వుంటే అంత్యకాలంలో భగవంతుని స్మరణ ఏమంత కష్తం కాదు. శరీరంలోని అన్ని అంగాలు తమ పట్టు తప్పుతున్నప్పుడు కూడా మనస్సు జీవిత కాల సాధన వలన భగవంతుడినే స్మరిస్తూ వుంటుంది.అదే మోక్షానికి రహదారి కాగలదు మరియు భగవంతుని చరణారవిందాల వద్ద స్థానం సాధించి పెడుతుంది.కాబట్టి మనకు నచ్చిన ఏదో ఒక భగవంతుని రూప్పాని సదా ధ్యానిస్తూ. జిహ్వతో అనుక్షణం భగవంతుని నామం తీసుకోవడం, సదా భగవంతుని చింతనలో మునిగివుండశం ఎంతో అవసరం.మరణం చాలా బాధాకరమైన అనుభవం. అందువల్ల, ఒకరి స్వాభావిక స్వభావంలో భాగమైన ఆలోచనల వైపు మనస్సు ఆకర్షితులవడం సహజం. స్కంధ పురాణం ప్రకారం, మరణ సమయంలో దేవుని గురించి ఆలోచించడం చాలా కష్టం. అందువల్ల, మనస్సు ఎల్లప్పుడూ దేవుని గురించి ఆలోచించాలంటే, మన అంతర్గత స్వభావం ఆయనతో ఒకటిగా ఉండాలి.నిరంతరం ఆలోచించే ఏ ఆలోచనలు మన అంతర్గత స్వభావంలో భాగంగా వ్యక్తమవుతాయి. కాబట్టి, మన జీవితంలోని ప్రతి క్షణంలో దేవుడిని స్మరించడం సాధన చేయాలి. అప్పుడే మనం చైతన్య అంతర్గత స్వభావాన్ని అభివృద్ధి చేసుకుంటాము.

***